خاقانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۶

معشوقه ز لب آب حیات انگیزد

پس آتش تب چرا ازو نگریزد

آن را که لب دم مسیحا خیزد

آخر به چه زهره تب در او آویزد