شهید بلخی » ابیات پراکنده از مثنویی در بحر خفیف » شمارهٔ ۱
چون تن خود به برم پاک بشست
از مسامش تمام لؤلؤ رست
نرمنرمک از برم بیرون شد
مهرش از آنچه بود افزون شد