صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۱۰۹- سوره الکافرون » ۱- ایات ۱ تا ۶

مشرکان گفتند با فخر کبار

که تو سالی دین ما کن اختیار

تا شویمت هم به سالی ما مطیع

اندر آن آئین که داری از جمیع

بعد از آن هر دین پس ندیده شود

بر تو و ما هر دو بگزیده شود

گفت این هرگز نخواهد شد که من

خود شریک آرم به ذات ذوالمنن

آمد این آیت که گو بر کافران

می بنپرستم پرستید آنچه آن

آنچه را هم می پرستم من، شما

خود نه اپرستندگایند از ولا

من نبپرستنده ام هرگز خود آن

که پرستید آن شما ای مشرکان

هم نه بپرستندگانید آنچه من

می پرستم در نهان و در علن

از شما دین شما، هم دین من

باشد از من، واگذارید این سخن

گفته اند ارباب تفسیر از مقال

گشته منسوخ این به آیات قتال

نسخ این لازم نیاید هیچ لیک

هست هر حکمی به جای خویش نیک

دینتان یعنی که باشد برقرار

تا کنم معلومتان در کارزار

وقت آن خواهد رسید اندر نبرد

تا که بشناسید گردون را ز گرد

من تو را گویم که حق معبود ماست

هر چه غیر از آن پرستید آن خطاست

تو مرا گویی بتان را با خدا

گیرم انباز این کجا و آن کجا

پس شما باشید اندر دینتان

تا براندازم ز تیغ آئینتان

پس نگردیده است منسوخ این کلام

هر سخن را هست جایی، والسلام