صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۸۱- سوره التّکویر » ۱- آیات ۱ تا ۱۴

چون شود پیچیده در هم آفتاب

تیره گردد عالم پر انقلاب

تیره گردند و سیاه استارگان

کوه ها گردد ز جای خود روان

ناقه های حمل می برداشته

می شوند آنگه فرو بگذاشته

یا معطل گردد از بارش دگر

ابرها کآب است باشد بر مطر

جمع کرده جمله یکجا می شوند

مر وحوشی که پراکنده بوند

بحرها آنگاه گردد جمله پر

اندر آن نی آب می ماند نه دُر

نفسها را آن زمان سازند جفت

با عملهایی که بودش در نهفت

یا برانگیزند با امثال او

نفس ها را گر بود بد، ور نکو

می شود پرسیده آن دم در حضور

دختران را که شد زنده به گور

بر کدامین جرم کو کشته شده

وآنکه او را کشته مسئول آمده

که تو این موءوده را بر بیگناه

زنده اندر گور کردی از چه راه

من پناه از هر بدی جویم به رب

خاصه زآن کآید حق از وی در غضب

وآن بود دور از خصال آدمی

خصلت دیو و دد است آن خود همی

ای خدا ز افعال دیو دل سیاه

بر جناب خود صفی را ده پناه

گر تو خواهی آدمی را دد کنی

باب دانش را به رویش سد کنی

بل ز دیو او را کنی بدبخت تر

هم ز مار و اژدها دل سخت تر

وآن نباشد ای مسبب بی سبب

پس پناه از آن سبب گیرم به رب

مار و افعی بچۀ خود کی کشد

این قدر دارد ز دانایی رشد

حق بپرسد زو که ای بدبخت کور

از چه کردی زنده دختر را به گور

جملگی بگشوده گردد نامه ها

از عملها اندر آن هنگامه ها

آسمان برکنده آن دم ز امر اوست

برکَنند آنسان که از مذبوح پوست

دوزخ آن ساعت شود افروخته

هم ز اهل شرک و ظلم اندوخته

می شود نزدیک وآن دم که بهشت

بر هر آن صافی دل روشن سرشت

می بداند نفس هر کس از بشر

آنچه حاضر کرده است از خیر و شرّ