صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۷۹- سوره النّازعات » ۳- آیات ۲۷ تا ۴۶

أَ أَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقاً أَمِ اَلسَّمٰاءُ بَنٰاهٰا (۲۷) رَفَعَ سَمْکَهٰا فَسَوّٰاهٰا (۲۸) وَ أَغْطَشَ لَیْلَهٰا وَ أَخْرَجَ ضُحٰاهٰا (۲۹) وَ اَلْأَرْضَ بَعْدَ ذٰلِکَ دَحٰاهٰا (۳۰) أَخْرَجَ مِنْهٰا مٰاءَهٰا وَ مَرْعٰاهٰا (۳۱) وَ اَلْجِبٰالَ أَرْسٰاهٰا (۳۲) مَتٰاعاً لَکُمْ وَ لِأَنْعٰامِکُمْ (۳۳) فَإِذٰا جٰاءَتِ اَلطَّامَّةُ اَلْکُبْریٰ (۳۴) یَوْمَ یَتَذَکَّرُ اَلْإِنْسٰانُ مٰا سَعیٰ (۳۵) وَ بُرِّزَتِ اَلْجَحِیمُ لِمَنْ یَریٰ (۳۶) فَأَمّٰا مَنْ طَغیٰ (۳۷) وَ آثَرَ اَلْحَیٰاةَ اَلدُّنْیٰا (۳۸) فَإِنَّ اَلْجَحِیمَ هِیَ اَلْمَأْویٰ (۳۹) وَ أَمّٰا مَنْ خٰافَ مَقٰامَ رَبِّهِ وَ نَهَی اَلنَّفْسَ عَنِ اَلْهَویٰ (۴۰) فَإِنَّ اَلْجَنَّةَ هِیَ اَلْمَأْویٰ (۴۱) یَسْئَلُونَکَ عَنِ اَلسّٰاعَةِ أَیّٰانَ مُرْسٰاهٰا (۴۲) فِیمَ أَنْتَ مِنْ ذِکْرٰاهٰا (۴۳) إِلیٰ رَبِّکَ مُنْتَهٰاهٰا (۴۴) إِنَّمٰا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشٰاهٰا (۴۵) کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهٰا لَمْ یَلْبَثُوا إِلاّٰ عَشِیَّةً أَوْ ضُحٰاهٰا (۴۶)

آیا شما سخت‌ترید در خلقت یا آسمان که بنا کرد آن را (۲۷) بلند گردانید سقفش را پس راست کرد (۲۸) و تاریک گردانید شبش را و ظاهر ساخت روزش را (۲۹) و زمین را بعد از آن گسترانید (۳۰) پدید آورد از آن آبش را و چراگاهش را (۳۱) و کوه را استوار گردانیدشان (۳۲) مایه تعیش برای شما و چهارپایان شما (۳۳) پس چون آمد بلای مستولی بزرگ (۳۴) روزی که یاد آورد انسان آنچه کوشید (۳۵) و ظاهر گردانیده شد دوزخ برای کسی که بیند (۳۶) پس اما آنکه زیاده‌روی کرد در عصیان (۳۷) و برگزید زندگانی دنیا را (۳۸) پس بدرستی که دوزخش بود جایگاه (۳۹) و اما آنکه بیم داشت از مقام پروردگارش و منع کرد نفس را از خواهش (۴۰) پس بدرستی که بهشت باشد جایگاهش (۴۱) می‌پرسند ترا از قیامت کی باشد قرارگاهش (۴۲) در چیستی تو از یاد کردن آن (۴۳) بسوی پروردگار تست انتهای آن (۴۴) جز این نیست که تو بیم‌کننده کسی را که بترسد از آن (۴۵) گویا که ایشان روزی که بینند آن را درنگ نکرده‌اند مگر شبانگاهی یا چاشتگاهی (۴۶)