صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۷۱- سوره نوح » ۲- آیات ۱۳ تا ۲۰

مٰا لَکُمْ لاٰ تَرْجُونَ لِلّٰهِ وَقٰاراً (۱۳) وَ قَدْ خَلَقَکُمْ أَطْوٰاراً (۱۴) أَ لَمْ تَرَوْا کَیْفَ خَلَقَ اَللّٰهُ سَبْعَ سَمٰاوٰاتٍ طِبٰاقاً (۱۵) وَ جَعَلَ اَلْقَمَرَ فِیهِنَّ نُوراً وَ جَعَلَ اَلشَّمْسَ سِرٰاجاً (۱۶) وَ اَللّٰهُ أَنْبَتَکُمْ مِنَ اَلْأَرْضِ نَبٰاتاً (۱۷) ثُمَّ یُعِیدُکُمْ فِیهٰا وَ یُخْرِجُکُمْ إِخْرٰاجاً (۱۸) وَ اَللّٰهُ جَعَلَ لَکُمُ اَلْأَرْضَ بِسٰاطاً (۱۹) لِتَسْلُکُوا مِنْهٰا سُبُلاً فِجٰاجاً (۲۰)

چیست مر شما را که نمی‌ترسید از خدا عظمت را (۱۳) و بتحقیق آفرید شما را تازه بعد از تازه (۱۴) یا ندیدید چگونه آفرید خدا هفت آسمان را زیر یکدیگر (۱۵) و گردانید ماه را در آنها روشنایی و گردانید آفتاب را چراغی (۱۶) و خدا رویانید شما را از زمین رویانیدنی (۱۷) پس برمیگرداند شما را در آن و بیرون می‌آورد شما را بیرون‌آوردنی (۱۸) و خدا گردانید برای شما زمین را گسترده (۱۹) تا آمد و رفت کنید از آن راههای گشاده را (۲۰)