صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۴۴- سوره الدّخان » ۲- آیات ۱۳ تا ۲۹

أَنّٰی لَهُمُ اَلذِّکْریٰ وَ قَدْ جٰاءَهُمْ رَسُولٌ مُبِینٌ (۱۳) ثُمَّ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَ قٰالُوا مُعَلَّمٌ مَجْنُونٌ (۱۴) إِنّٰا کٰاشِفُوا اَلْعَذٰابِ قَلِیلاً إِنَّکُمْ عٰائِدُونَ (۱۵) یَوْمَ نَبْطِشُ اَلْبَطْشَةَ اَلْکُبْریٰ إِنّٰا مُنْتَقِمُونَ (۱۶) وَ لَقَدْ فَتَنّٰا قَبْلَهُمْ قَوْمَ فِرْعَوْنَ وَ جٰاءَهُمْ رَسُولٌ کَرِیمٌ (۱۷) أَنْ أَدُّوا إِلَیَّ عِبٰادَ اَللّٰهِ إِنِّی لَکُمْ رَسُولٌ أَمِینٌ (۱۸) وَ أَنْ لاٰ تَعْلُوا عَلَی اَللّٰهِ إِنِّی آتِیکُمْ بِسُلْطٰانٍ مُبِینٍ (۱۹) وَ إِنِّی عُذْتُ بِرَبِّی وَ رَبِّکُمْ أَنْ تَرْجُمُونِ (۲۰) وَ إِنْ لَمْ تُؤْمِنُوا لِی فَاعْتَزِلُونِ (۲۱) فَدَعٰا رَبَّهُ أَنَّ هٰؤُلاٰءِ قَوْمٌ مُجْرِمُونَ (۲۲) فَأَسْرِ بِعِبٰادِی لَیْلاً إِنَّکُمْ مُتَّبَعُونَ (۲۳) وَ اُتْرُکِ اَلْبَحْرَ رَهْواً إِنَّهُمْ جُنْدٌ مُغْرَقُونَ (۲۴) کَمْ تَرَکُوا مِنْ جَنّٰاتٍ وَ عُیُونٍ (۲۵) وَ زُرُوعٍ وَ مَقٰامٍ کَرِیمٍ (۲۶) وَ نَعْمَةٍ کٰانُوا فِیهٰا فٰاکِهِینَ (۲۷) کَذٰلِکَ وَ أَوْرَثْنٰاهٰا قَوْماً آخَرِینَ (۲۸) فَمٰا بَکَتْ عَلَیْهِمُ اَلسَّمٰاءُ وَ اَلْأَرْضُ وَ مٰا کٰانُوا مُنْظَرِینَ (۲۹)

کجاست مر ایشان را پند گرفتن و بدرستی که آمد ایشان را رسولی آشکارکننده (۱۳) پس رو گردانیدند از او و گفتند آموخته شده‌ایست دیوانه (۱۴) بدرستی که ما دفع‌کننده عذابیم اندکی بدرستی که شمائید عودکنندگان (۱۵) روزی که سخت می‌گیریم آن سخت گرفتن عظیم بدرستی که مائیم انتقام‌کشندگان (۱۶) و بتحقیق که آزمودیم پس از ایشان قوم فرعون و آمد ایشان را رسولی شریف (۱۷) که بسپارید بمن بندگان خدا را بدرستی که منم مر شما را رسولی امین (۱۸) و آنکه رفعت مجوئید بر خدا بدرستی که من آورنده‌ام شما را حجتی روشن (۱۹) و بدرستی که من پناه می‌برم بپروردگار من و شما که سنگسار کنید مرا (۲۰) و اگر باور ندارید مرا پس کناره کنید از من (۲۱) پس خواند پروردگارش را که اینان گروهی‌اند گناهکاران (۲۲) پس ببر بندگان مرا در شب بدرستی که شمائید از پی‌رفته‌شدگان (۲۳) و واگذار دریا را آرمیده بدرستی که ایشانند لشکری غرق‌شدگانند (۲۴) بسا که وا گذاشتند از باغها و چشمها (۲۵) و کشتها و جای خوب (۲۶) و نعمتی که بودند در آن متنعمان (۲۷) همچنین است و بمیراث دادیم آنها را بگروهی دیگر (۲۸) پس نگریست بر ایشان آسمان و زمین و نشدند مهلت‌دادگان (۲۹)