صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۴۱- سوره فصّلت » ۹- آیات ۴۹ تا ۵۴

لاٰ یَسْأَمُ اَلْإِنْسٰانُ مِنْ دُعٰاءِ اَلْخَیْرِ وَ إِنْ مَسَّهُ اَلشَّرُّ فَیَؤُسٌ قَنُوطٌ (۴۹) وَ لَئِنْ أَذَقْنٰاهُ رَحْمَةً مِنّٰا مِنْ‌ بَعْدِ ضَرّٰاءَ مَسَّتْهُ لَیَقُولَنَّ هٰذٰا لِی وَ مٰا أَظُنُّ اَلسّٰاعَةَ قٰائِمَةً وَ لَئِنْ رُجِعْتُ إِلیٰ رَبِّی إِنَّ لِی عِنْدَهُ لَلْحُسْنیٰ فَلَنُنَبِّئَنَّ اَلَّذِینَ کَفَرُوا بِمٰا عَمِلُوا وَ لَنُذِیقَنَّهُمْ مِنْ عَذٰابٍ غَلِیظٍ (۵۰) وَ إِذٰا أَنْعَمْنٰا عَلَی اَلْإِنْسٰانِ أَعْرَضَ وَ نَأیٰ بِجٰانِبِهِ وَ إِذٰا مَسَّهُ اَلشَّرُّ فَذُو دُعٰاءٍ عَرِیضٍ (۵۱) قُلْ أَ رَأَیْتُمْ إِنْ کٰانَ مِنْ عِنْدِ اَللّٰهِ ثُمَّ کَفَرْتُمْ بِهِ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ هُوَ فِی شِقٰاقٍ بَعِیدٍ (۵۲) سَنُرِیهِمْ آیٰاتِنٰا فِی اَلْآفٰاقِ وَ فِی أَنْفُسِهِمْ حَتّٰی یَتَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ اَلْحَقُّ أَ وَ لَمْ یَکْفِ بِرَبِّکَ أَنَّهُ عَلیٰ کُلِّ شَیْ‌ءٍ شَهِیدٌ (۵۳) أَلاٰ إِنَّهُمْ فِی مِرْیَةٍ مِنْ لِقٰاءِ رَبِّهِمْ أَلاٰ إِنَّهُ بِکُلِّ شَیْ‌ءٍ مُحِیطٌ (۵۴)

ملول نمی‌شود انسان از دعاء خیر و اگر مس کند او را شری پس ناامید است ناامید (۴۹) و هر آینه اگر در چشانیم او را رحمتی از خود از پس سختی که مس کرد او را هر آینه خواهد گفت البته که این امر است و گمان ندارم قیامت را قائم و هر آینه اگر باز گردانیده شوم بسوی پروردگارم بدرستی که مراست نزد او هر آینه خوب‌تر پس هر آینه اخبار خواهم کرد البته آنها را که کافر شدند بآنچه کردند و هر آینه بچشانیم البته ایشان را از عذابی درشت (۵۰) و چون انعام کنیم بر انسان روی گرداند و دور کشد بجانبش را و چون مس کند او را شر پس صاحب دعائیست پهن (۵۱) بگو خبر دهید که اگر باشد از نزد خدا پس کافر شده باشید بآن کیست گمراه‌تر از آنان که اوست در مخالفتی دور از حق (۵۲) بزودی می‌نمائیم ایشان را آیتهای خود در آفاق و در خودهاشان تا آشکار گردد مر ایشان را که اوست حق آیا کافی نیست بپروردگارت که اوست بر همه چیزی گواه (۵۳) دانسته باش که ایشان در شکند از ملاقات پروردگارشان دانسته باش که او بهمه چیز احاطه‌کننده است (۵۴)