صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۳۶- سوره یس » ۷- آیات ۴۸ تا ۵۹

وَ یَقُولُونَ مَتیٰ هٰذَا اَلْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صٰادِقِینَ (۴۸) مٰا یَنْظُرُونَ إِلاّٰ صَیْحَةً وٰاحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَ هُمْ یَخِصِّمُونَ (۴۹) فَلاٰ یَسْتَطِیعُونَ تَوْصِیَةً وَ لاٰ إِلیٰ أَهْلِهِمْ یَرْجِعُونَ (۵۰) وَ نُفِخَ فِی اَلصُّورِ فَإِذٰا هُمْ مِنَ اَلْأَجْدٰاثِ إِلیٰ رَبِّهِمْ یَنْسِلُونَ (۵۱) قٰالُوا یٰا وَیْلَنٰا مَنْ بَعَثَنٰا مِنْ مَرْقَدِنٰا هٰذٰا مٰا وَعَدَ اَلرَّحْمٰنُ وَ صَدَقَ اَلْمُرْسَلُونَ (۵۲) إِنْ کٰانَتْ إِلاّٰ صَیْحَةً وٰاحِدَةً فَإِذٰا هُمْ جَمِیعٌ لَدَیْنٰا مُحْضَرُونَ (۵۳) فَالْیَوْمَ لاٰ تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئاً وَ لاٰ تُجْزَوْنَ إِلاّٰ مٰا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (۵۴) إِنَّ أَصْحٰابَ اَلْجَنَّةِ اَلْیَوْمَ فِی شُغُلٍ فٰاکِهُونَ (۵۵) هُمْ وَ أَزْوٰاجُهُمْ فِی ظِلاٰلٍ عَلَی اَلْأَرٰائِکِ مُتَّکِؤُنَ (۵۶) لَهُمْ فِیهٰا فٰاکِهَةٌ وَ لَهُمْ مٰا یَدَّعُونَ (۵۷) سَلاٰمٌ قَوْلاً مِنْ رَبٍّ رَحِیمٍ (۵۸) وَ اِمْتٰازُوا اَلْیَوْمَ أَیُّهَا اَلْمُجْرِمُونَ (۵۹)

و می‌گویند کی باشد این وعده اگر هستید راستگویان (۴۸) انتظار نمی‌برند مگر فریادی واحد را که خواهد گرفت ایشان را و ایشان خصومت می‌کرده باشند (۴۹) پس نتوانند وصیت کردن و نه بسوی کسانشان برمیگردند (۵۰) و دمیده شد در صور پس آن‌گاه ایشان از قبرها بسوی پروردگارشان می‌شتابند (۵۱) گفتند ای وای بر ما که برانگیخت ما را از خوابگاهمان اینست آنچه وعده داده بود ما را خدای بخشنده و راست گفتند مرسلان (۵۲) نباشد جز فریادی واحد پس آن‌گاه ایشانند جمع کرده شده نزد ما حاضرکرده‌شدگان (۵۳) پس امروز ظلم کرده شود نفسی هیچ چیز و جزا داده نشوید جز آنچه هستید که می‌کنید (۵۴) بدرستی که اهل بهشت آن روزند در کاری شادی‌کنان (۵۵) ایشانند و جفتهاشان در سایه‌ها بر سریرها تکیه‌زنندگان (۵۶) مر ایشان‌راست در آن میوه و مر ایشان‌راست آنچه خواهش می‌کنند (۵۷) سلام گفتنی از پروردگار مهربان (۵۸) و جدا شوید امروز ای گناهکاران (۵۹)