صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۳۵- سوره فاطر » ۶- آیات ۳۱ تا ۳۷

وَ اَلَّذِی أَوْحَیْنٰا إِلَیْکَ مِنَ اَلْکِتٰابِ هُوَ اَلْحَقُّ مُصَدِّقاً لِمٰا بَیْنَ یَدَیْهِ إِنَّ اَللّٰهَ بِعِبٰادِهِ لَخَبِیرٌ بَصِیرٌ (۳۱) ثُمَّ أَوْرَثْنَا اَلْکِتٰابَ اَلَّذِینَ اِصْطَفَیْنٰا مِنْ عِبٰادِنٰا فَمِنْهُمْ ظٰالِمٌ لِنَفْسِهِ وَ مِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَ مِنْهُمْ سٰابِقٌ بِالْخَیْرٰاتِ بِإِذْنِ اَللّٰهِ ذٰلِکَ هُوَ اَلْفَضْلُ اَلْکَبِیرُ (۳۲) جَنّٰاتُ عَدْنٍ یَدْخُلُونَهٰا یُحَلَّوْنَ فِیهٰا مِنْ أَسٰاوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَ لُؤْلُؤاً وَ لِبٰاسُهُمْ فِیهٰا حَرِیرٌ (۳۳) وَ قٰالُوا اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ اَلَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا اَلْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنٰا لَغَفُورٌ شَکُورٌ (۳۴) اَلَّذِی أَحَلَّنٰا دٰارَ اَلْمُقٰامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لاٰ یَمَسُّنٰا فِیهٰا نَصَبٌ وَ لاٰ یَمَسُّنٰا فِیهٰا لُغُوبٌ (۳۵) وَ اَلَّذِینَ کَفَرُوا لَهُمْ نٰارُ جَهَنَّمَ لاٰ یُقْضیٰ عَلَیْهِمْ فَیَمُوتُوا وَ لاٰ یُخَفَّفُ عَنْهُمْ مِنْ عَذٰابِهٰا کَذٰلِکَ نَجْزِی کُلَّ کَفُورٍ (۳۶) وَ هُمْ یَصْطَرِخُونَ فِیهٰا رَبَّنٰا أَخْرِجْنٰا نَعْمَلْ صٰالِحاً غَیْرَ اَلَّذِی کُنّٰا نَعْمَلُ أَ وَ لَمْ نُعَمِّرْکُمْ مٰا یَتَذَکَّرُ فِیهِ مَنْ تَذَکَّرَ وَ جٰاءَکُمُ اَلنَّذِیرُ فَذُوقُوا فَمٰا لِلظّٰالِمِینَ مِنْ نَصِیرٍ (۳۷)

و آنچه را وحی کردیم بتو از کتاب آنست حق تصدیق‌کننده مر آنچه را باشد میان دو دستش بدرستی که خدا ببندگانش آگاه بیناست (۳۱) پس بمیراث دادیم آن کتاب را به آنانکه برگزیدیم از بندگان خود پس بعضیشان ستم‌کنندگانند مر نفسش را و برخیشان میانه‌رونده‌اند و بعضیشان پیشی‌گیرندگانند بخوبیها باذن خدا این است آن فضل بزرگ (۳۲) بهشتهای جای اقامت در روند آن را زیور کنند در آنها از دستبندها از طلا و مروارید و پوشش ایشان در آنها پرنیانست (۳۳) و گویند ستایش مر خدا را که برد از ما اندوه را بدرستی که پروردگار ما هر آینه آمرزنده شکرپذیر است (۳۴) آنکه در آورد ما را بسرای اقامت از احسانش مس نمی‌کنند ما را در آن تعبی و مس نمی‌کنند ما را در آن خستگی (۳۵) و آنان که کافر شدند برای ایشانست آتش دوزخ نه حکم کرده می‌شود بر ایشان پس بمیرند و نه تخفیف داده می‌شود از ایشان هیچ عذابش همچنین جزا می‌دهیم هر ناسپاسی را (۳۶) و ایشان فریاد می‌کنند در آن که پروردگار ما بیرون آورد ما را تا کنیم کار شایسته جز آنچه بودیم که می‌کردیم آیا عمر ندادیم شما را آن قدر که پند می‌گرفت در آن کسی که پند گرفت و آمد شما را بیم‌کننده پس بچشید پس نیست مر ستمکاران را هیچ یاوری (۳۷)