صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۳۴- سوره سبا » ۹- آیات ۳۴ تا ۳۹

وَ مٰا أَرْسَلْنٰا فِی قَرْیَةٍ مِنْ نَذِیرٍ إِلاّٰ قٰالَ مُتْرَفُوهٰا إِنّٰا بِمٰا أُرْسِلْتُمْ بِهِ کٰافِرُونَ (۳۴) وَ قٰالُوا نَحْنُ أَکْثَرُ أَمْوٰالاً وَ أَوْلاٰداً وَ مٰا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ (۳۵) قُلْ إِنَّ رَبِّی یَبْسُطُ اَلرِّزْقَ لِمَنْ یَشٰاءُ وَ یَقْدِرُ وَ لٰکِنَّ أَکْثَرَ اَلنّٰاسِ لاٰ یَعْلَمُونَ (۳۶) وَ مٰا أَمْوٰالُکُمْ وَ لاٰ أَوْلاٰدُکُمْ بِالَّتِی تُقَرِّبُکُمْ عِنْدَنٰا زُلْفیٰ إِلاّٰ مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صٰالِحاً فَأُولٰئِکَ لَهُمْ جَزٰاءُ اَلضِّعْفِ بِمٰا عَمِلُوا وَ هُمْ فِی اَلْغُرُفٰاتِ آمِنُونَ (۳۷) وَ اَلَّذِینَ یَسْعَوْنَ فِی آیٰاتِنٰا مُعٰاجِزِینَ أُولٰئِکَ فِی اَلْعَذٰابِ مُحْضَرُونَ (۳۸) قُلْ إِنَّ رَبِّی یَبْسُطُ اَلرِّزْقَ لِمَنْ یَشٰاءُ مِنْ عِبٰادِهِ وَ یَقْدِرُ لَهُ وَ مٰا أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَیْ‌ءٍ فَهُوَ یُخْلِفُهُ وَ هُوَ خَیْرُ اَلرّٰازِقِینَ (۳۹)

و نفرستادیم در هیچ قریه هیچ بیم‌کننده مگر گفتند بنعمت پروردگارش بدرستی که ما بآنچه فرستاده شدند بآن کافرانیم (۳۴) و گفتند ما بیشتریم در اموال و اولاد و نباشیم ما عذاب‌کرده‌شدگان (۳۵) بگو بدرستی که پروردگارم فراخ می‌کند روزی را برای آنکه می‌خواهد و تنگ می‌گرداند و لیکن اکثر مردمان نمی‌دانند (۳۶) نیست مالهای شما و نه فرزندان شما بچیزی که نزدیک گرداند شما را نزد ما نزدیک کردنی لیکن آنکه گروید و کرد کار شایسته را پس آن گروه مر آنها راست جزای افزون بآنچه کردند و ایشان باشند در غرفهایی ایمنان (۳۷) و آنان که می‌شتابند در آیتهای ما طالبان عاجز گردانیدن آنها باشند در عذاب احضارکرده‌شدگان (۳۸) بگو بدرستی که پروردگار من فراخ می‌کند روزی را برای آنکه می‌خواهد از بندگانش و تنگ می‌کند برایش و آنچه را انفاق کردید از چیزی پس او عوض می‌دهد آن را و اوست بهترین روزی‌دهندگان (۳۹)

نی فرستادیم ما در هیچ ده

یا که در شهری رسولی بیم ده

جز که گفتند اهل نعمت ما بر آن

که فرستاده شدید از ربّتان

نگرویم و منکریم از جزء و کل

بود نعمت وجه تکذیب رسل

می بگفتند از تکبّر وز حسد

ما فزونیم اندر اموال و ولد

اندر این دعوی که ما پیغمبریم

بر شما از هر جهت اولی تریم

بر عذابی ما معذّب نیستیم

یا عذابی نیست تا زآن بیستیم

گو گشاید رزق، رب من زیاد

تنگ هم سازد چو خواهد بر عباد

محض حکمت نی ز راه کفر و دین

خلق نادانند اکثر لیک از این

مال و اموال شما نبود خود آن

که نماید نزد ما نزدیکتان

موجب قرب است ایمان و عمل

آن عمل که صالح آمد در محل

پس دو چندان باشد ایشان را جزاء

بر عملهایی که کردند از رضاء

وآن کسان در غرفه های جنّتند

از مکاره ایمن و از آفتند

وآنکه ساعی اندر آیتها بوند

تا مگر عاجز کنندة ما بوند

آن گُره باشند در رنجی فزون

إنَّ قَوُمِ فِی الْعَذَابِ مُحضَرُون

گو گشاید بر عبادش رب من

رزق را هم تنگ سازد بی سخن

وآنچه را انفاق از چیزی کنید

پس خدا بدهد عوضها بر مزید

دو ملک بر منفق و ممسک دعاء

هر صباحی می کنند اندر جزاء

گوید آن بر منفقان بخش ای اِله

گوید این کن مال ممسک را تباه

اوست خیر الرازقین در ضابطه

مابقی باشند از حق واسطه

رزق کس ندهد جز آن خلاّق خلق

که بود هم رزق زو، هم جان و حلق