فَقٰالُوا رَبَّنٰا بٰاعِدْ بَیْنَ أَسْفٰارِنٰا وَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَجَعَلْنٰاهُمْ أَحٰادِیثَ وَ مَزَّقْنٰاهُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّ فِی ذٰلِکَ لَآیٰاتٍ لِکُلِّ صَبّٰارٍ شَکُورٍ (۱۹) وَ لَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إِبْلِیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلاّٰ فَرِیقاً مِنَ اَلْمُؤْمِنِینَ (۲۰) وَ مٰا کٰانَ لَهُ عَلَیْهِمْ مِنْ سُلْطٰانٍ إِلاّٰ لِنَعْلَمَ مَنْ یُؤْمِنُ بِالْآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهٰا فِی شَکٍّ وَ رَبُّکَ عَلیٰ کُلِّ شَیْ‌ءٍ حَفِیظٌ (۲۱)
پس گفتند پروردگار ما دوری افکن میانه سفرهای ما و ستم کردند بر خودهاشان و گردانیدیمشان حکایتها و پراکنده کردیمشان هر پراکنده کردنی بدرستی که در آن هر آینه آیتهاست مر هر شکیبای شکرگزار (۱۹) و بحقیقت راست گردانید بر ایشان ابلیس گمانش را پس پیروی کردند او را جز پاره از گروندگان (۲۰) و نبود مر او را بر ایشان هیچ تسلطی مگر برای آنکه بدانیم آن را می‌گرود بآخرت از آنکه او از آن در شک است و پروردگار تو بر همه چیز نگهبان است (۲۱)
پس بگفتند اغنیاشان ربّنا
دوری افکن بین منزلهای ما
تا که نتواند کند مردی سفر
بی ز زاد و راحله هیچ از مقر
پس ستم کردند بر خود زین دعا
یا که زین کفران نعمت های ما
پس بگرداندیمشان تا از عجب
هر کسی گوید سخنهاشان به لب
شد خراب آن قریه ها اندر زمن
که میان شام بود آن تا یمن
خلق تا گفتند از ضرب المثل
شد سباء را عیش بر عُسرت بَدل
پس پراکندیم ایشا ن را چنان
که نیاید آن تفرّق در بیان
اندر این باشد نشانها بر حضور
مر کسی را کوست صبّار و شکور
پس بر ایشان ظنّ خود را کرد راست
دیو کز بهر بشر این فتنه خواست
پیروی کردند او را پس عیان
جز گروهی از خواص مؤمنان
می نبود او را بر ایشان حجتی
یا که استیلاء به گاه دعوتی
جز که دانیم و کنیم او را جدا
که بود ایمانش بر دیگر سرا
از کسی که باشد از آن در گمان
یعنی از حشر و حساب اندر نشان
باشد آن پروردگار از فوق و پست
مر نگهبان بر هر آن چیزی که هست