مُنِیبِینَ إِلَیْهِ وَ اِتَّقُوهُ وَ أَقِیمُوا اَلصَّلاٰةَ وَ لاٰ تَکُونُوا مِنَ اَلْمُشْرِکِینَ (۳۱) مِنَ اَلَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُمْ وَ کٰانُوا شِیَعاً کُلُّ حِزْبٍ بِمٰا لَدَیْهِمْ فَرِحُونَ (۳۲) وَ إِذٰا مَسَّ اَلنّٰاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُمْ مُنِیبِینَ إِلَیْهِ ثُمَّ إِذٰا أَذٰاقَهُمْ مِنْهُ رَحْمَةً إِذٰا فَرِیقٌ مِنْهُمْ بِرَبِّهِمْ یُشْرِکُونَ (۳۳) لِیَکْفُرُوا بِمٰا آتَیْنٰاهُمْ فَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (۳۴)
بازگشتکنندگان بسوی او و بپرهیزید از او و بر پا دارید نماز را و مباشید از شرکآورندگان (۳۱) از آنان که پاره پاره کردند دینشان را و شدند گروهها هر گروهی بآنچه نزد ایشانست شادمانند (۳۲) و چون مس کند انسان را ضرری میخوانند پروردگارشان را بازگشتکنندگان بسوی او پس چون چشانید ایشان را از خود رحمتی آنگاه پاره از ایشان بپروردگارشان شرک میآورند (۳۳) تا کفران ورزند بآنچه دادیمشان بس کامرانی کنید پس زود باشد که بدانید (۳۴)
رو به سوی او نمایید از وجوه
یا منِیبِینَ إلَیهِ واتَّقُوه
وأقِیمواْ الصلَوة ای مردمان
هم مباشید از گروه مشرکان
چون نماز آید به توحیدت دلیل
ترک آن نبود پسند اندر سبیل
زآن کسان که دین خود کردند چند
مر جدا و فرقه فرقه هم شدند
هر گروهی آنچه باشد نزدشان
ز امر دین باشند بر آن شادمان
مس نماید مردمان را چون ضرر
رب خود را باز خوانند از اثر
سوی او گردند باز از غیر او
هم بر اخلاص و نیاز آرند رو
پس رساند چونکه ایشان را خدا
رحمتی از نزد خود اندر بلا
دفع بیماری و فقر و رنج و غم
حق کند ز ایشان فزاید بر کرم
فرقه ای ز ایشان به حق مشرک شوند
جای شکر نعمت از دفع گزند
تا بود انجامشان کافر شدن
زآنچه ما دادیمشام در هر زمن
پس به نعمتهای این دنیا شوید
بهره مند از فقد عقل و منع دید
مر سرانجام تمتّع را به زود
باز دانید از عقوبت در شهود