صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۲۸- سوره القصص » ۲۰- آیات ۷۴ تا ۷۵

وَ یَوْمَ یُنٰادِیهِمْ فَیَقُولُ أَیْنَ شُرَکٰائِیَ اَلَّذِینَ کُنْتُمْ تَزْعُمُونَ (۷۴) وَ نَزَعْنٰا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ شَهِیداً فَقُلْنٰا هٰاتُوا بُرْهٰانَکُمْ فَعَلِمُوا أَنَّ اَلْحَقَّ لِلّٰهِ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ مٰا کٰانُوا یَفْتَرُونَ (۷۵)

و روزی که ندا کند ایشان را پس گوید کجایند انبازان من که بودید که گمان می‌بردید (۷۴) و برآوردیم از هر امّتی شاهدی پس گفتیم بیاورید دلیلتان را پس دانستند که حق مر خدا راست و گم شد از ایشان آنچه بودند که افترا می‌کردند (۷۵)

یاد کن روزی که آید در ندا

بتپرستان را بگوید پس خدا

در کجا باشند انبازان من

که گمان کردید انباز آن زمن

هم برون آریم از هر امتی

ما گواهان از برای حجتی

حاضر آریم انبیاء را آن همه

بر گواهی یعنی اندر محکمه

تا دهند ایشان گواهی در مقام

مشرکان را بر ضلال و بر ظلام

پس بگوییم آنچه می پنداشتید

آورید ار حجتی زآن داشتید

چیست برگویید برهان شما

که پرستیدید چیزی جز خدا

پس بدانید اینکه حق بهر خداست

در عبادت یا حجج یا قول راست

گم شود ز ایشان در آن دم از یقین

زآنچه بر می بافتند از کذب و کین