صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۲۷- سوره النمل » ۱۶- آیات ۶۱ تا ۶۶

أَمَّنْ جَعَلَ اَلْأَرْضَ قَرٰاراً وَ جَعَلَ خِلاٰلَهٰا أَنْهٰاراً وَ جَعَلَ لَهٰا رَوٰاسِیَ وَ جَعَلَ بَیْنَ اَلْبَحْرَیْنِ حٰاجِزاً أَ إِلٰهٌ مَعَ اَللّٰهِ بَلْ أَکْثَرُهُمْ لاٰ یَعْلَمُونَ (۶۱) أَمَّنْ یُجِیبُ اَلْمُضْطَرَّ إِذٰا دَعٰاهُ وَ یَکْشِفُ اَلسُّوءَ وَ یَجْعَلُکُمْ خُلَفٰاءَ اَلْأَرْضِ أَ إِلٰهٌ مَعَ اَللّٰهِ قَلِیلاً مٰا تَذَکَّرُونَ (۶۲) أَمَّنْ یَهْدِیکُمْ فِی ظُلُمٰاتِ اَلْبَرِّ وَ اَلْبَحْرِ وَ مَنْ یُرْسِلُ اَلرِّیٰاحَ بُشْراً بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِهِ أَ إِلٰهٌ مَعَ اَللّٰهِ تَعٰالَی اَللّٰهُ عَمّٰا یُشْرِکُونَ (۶۳) أَمَّنْ یَبْدَؤُا اَلْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ وَ مَنْ یَرْزُقُکُمْ مِنَ اَلسَّمٰاءِ وَ اَلْأَرْضِ أَ إِلٰهٌ مَعَ اَللّٰهِ قُلْ‌ هٰاتُوا بُرْهٰانَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ صٰادِقِینَ (۶۴) قُلْ لاٰ یَعْلَمُ مَنْ فِی اَلسَّمٰاوٰاتِ وَ اَلْأَرْضِ اَلْغَیْبَ إِلاَّ اَللّٰهُ وَ مٰا یَشْعُرُونَ أَیّٰانَ یُبْعَثُونَ (۶۵) بَلِ اِدّٰارَکَ عِلْمُهُمْ فِی اَلْآخِرَةِ بَلْ هُمْ فِی شَکٍّ مِنْهٰا بَلْ هُمْ مِنْهٰا عَمُونَ (۶۶)

آیا آنکه گردانید زمین را مستقر و گردانید میانش نهرها و گردانید مر آن را کوه‌های ثابت و گردانید میان دو دریا حایلی آیا با خدا خدائیست بلکه اکثر ایشان نمی‌دانند (۶۱) آیا آنکه اجابت می‌کند مضطر را چون بخواند او را و رفع می‌کند بدی را و می‌گرداند شما را جانشینان در زمین آیا الهی با خداست اندکی پند می‌گیرید (۶۲) آیا آنکه راه می‌نماید شما را در تاریکیهای بیابان و دریا و آنکه می‌فرستد بادها را بشارت میان دو دست رحمتش آیا الهی با خداست برتر آمد خدا از آنچه شریک می‌دانند (۶۳) آیا آنکه نخست آفرید خلق را پس اعاده می‌کنندش و آنکه روزی می‌دهد شما را از آسمان و زمین آیا الهی با خداست بگو بیاورید دلیلتان را اگر هستید راستگویان (۶۴) بگو نمی‌دانید آنکه باشد در آسمانها و زمین غیب را مگر خدا و نمی‌دانند که کی برانگیخته می‌شوند (۶۵) بلکه بکمال رسید عملشان در آخرت بلکه ایشانند در شک‌اندازان بلکه ایشانند از آن کوران (۶۶)