صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۲۶- سوره الشعراء » ۱۷- آیات ۲۰۵ تا ۲۲۰

أَ فَرَأَیْتَ إِنْ مَتَّعْنٰاهُمْ سِنِینَ (۲۰۵) ثُمَّ جٰاءَهُمْ مٰا کٰانُوا یُوعَدُونَ (۲۰۶) مٰا أَغْنیٰ عَنْهُمْ مٰا کٰانُوا یُمَتَّعُونَ (۲۰۷) وَ مٰا أَهْلَکْنٰا مِنْ قَرْیَةٍ إِلاّٰ لَهٰا مُنْذِرُونَ (۲۰۸) ذِکْریٰ وَ مٰا کُنّٰا ظٰالِمِینَ (۲۰۹) وَ مٰا تَنَزَّلَتْ بِهِ اَلشَّیٰاطِینُ (۲۱۰) وَ مٰا یَنْبَغِی لَهُمْ وَ مٰا یَسْتَطِیعُونَ (۲۱۱) إِنَّهُمْ عَنِ اَلسَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ (۲۱۲) فَلاٰ تَدْعُ مَعَ اَللّٰهِ إِلٰهاً آخَرَ فَتَکُونَ مِنَ اَلْمُعَذَّبِینَ (۲۱۳) وَ أَنْذِرْ عَشِیرَتَکَ اَلْأَقْرَبِینَ (۲۱۴) وَ اِخْفِضْ جَنٰاحَکَ لِمَنِ اِتَّبَعَکَ مِنَ اَلْمُؤْمِنِینَ (۲۱۵) فَإِنْ عَصَوْکَ فَقُلْ إِنِّی بَرِیءٌ مِمّٰا تَعْمَلُونَ (۲۱۶) وَ تَوَکَّلْ عَلَی اَلْعَزِیزِ اَلرَّحِیمِ (۲۱۷) اَلَّذِی یَرٰاکَ حِینَ تَقُومُ (۲۱۸) وَ تَقَلُّبَکَ فِی اَلسّٰاجِدِینَ (۲۱۹) إِنَّهُ هُوَ اَلسَّمِیعُ اَلْعَلِیمُ (۲۲۰)

آیا دیده که اگر کامیاب سازیم ایشان را سالها (۲۰۵) پس آید ایشان را چه هستید که وعده داده می‌شوند (۲۰۶) کفایت نکند از ایشان آنچه بودند کامیاب کرده می‌شدند (۲۰۷) و هلاک نگردانیدیم هیچ قریۀ را مگر که بودند مر آن را بیم‌دهندگان (۲۰۸) پند دادنی و نباشیم ستمکاران (۲۰۹) و فرود نیاوردند شیاطین (۲۱۰) و نمی‌سزد مر ایشان را و نمی‌توانند (۲۱۱) بدرستی که ایشانند از شنیدن هر آینه عزل‌شدگان (۲۱۲) پس مخوان با خدا الهی دیگر پس بشوی از عذاب‌کرده‌شدگان (۲۱۳) و بیم کن خویشانت را که نزدیک‌ترند (۲۱۴) و فرود آور بالت را برای آنکه پیرو شد ترا از گروندگان (۲۱۵) پس اگر نافرمانی کنند ترا پس بگو بدرستی که من بیزارم از آنچه می‌کنید (۲۱۶) و توکل کن بر غالب مهربان (۲۱۷) آنکه می‌بیند ترا وقتی که بر می‌خیزی (۲۱۸) و اگر دیدنت از حالی بحالی در سجده‌کنندگان (۲۱۹) بدرستی که اوست شنوای دانا (۲۲۰)