إِنَّمَا اَلْمُؤْمِنُونَ اَلَّذِینَ آمَنُوا بِاللّٰهِ وَ رَسُولِهِ وَ إِذٰا کٰانُوا مَعَهُ عَلیٰ أَمْرٍ جٰامِعٍ لَمْ یَذْهَبُوا حَتّٰی یَسْتَأْذِنُوهُ إِنَّ اَلَّذِینَ یَسْتَأْذِنُونَکَ أُولٰئِکَ اَلَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِاللّٰهِ وَ رَسُولِهِ فَإِذَا اِسْتَأْذَنُوکَ لِبَعْضِ شَأْنِهِمْ فَأْذَنْ لِمَنْ شِئْتَ مِنْهُمْ وَ اِسْتَغْفِرْ لَهُمُ اَللّٰهَ إِنَّ اَللّٰهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ (۶۲) لاٰ تَجْعَلُوا دُعٰاءَ اَلرَّسُولِ بَیْنَکُمْ کَدُعٰاءِ بَعْضِکُمْ بَعْضاً قَدْ یَعْلَمُ اَللّٰهُ اَلَّذِینَ یَتَسَلَّلُونَ مِنْکُمْ لِوٰاذاً فَلْیَحْذَرِ اَلَّذِینَ یُخٰالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ أَنْ تُصِیبَهُمْ فِتْنَةٌ أَوْ یُصِیبَهُمْ عَذٰابٌ أَلِیمٌ (۶۳) أَلاٰ إِنَّ لِلّٰهِ مٰا فِی اَلسَّمٰاوٰاتِ وَ اَلْأَرْضِ قَدْ یَعْلَمُ مٰا أَنْتُمْ عَلَیْهِ وَ یَوْمَ یُرْجَعُونَ إِلَیْهِ فَیُنَبِّئُهُمْ بِمٰا عَمِلُوا وَ اَللّٰهُ بِکُلِّ شَیْ‌ءٍ عَلِیمٌ (۶۴)
جز این نیست که مؤمنان آنانند که گرویدند بخدا و رسولش و چون باشند با او بر کاری جمع آورنده نمی‌روند تا وقتی که دستوری خواهند از او بدرستی که آنان که دستوری خواهند از تو آن گروه آنانند که می‌گروند بخدا و رسولش پس چون دستوری خواهند از تو برای بعضی کارهاشان پس دستوری ده مر آن را که خواهی از ایشان و آمرزش خواه برای ایشان از خدا بدرستی که خدا آمرزنده مهربانست (۶۲) مگردانید خواندن رسول را میانتان چون خواندن برخی از شما برخی را بحقیقت می‌داند خدا آنان را که می‌روند آهسته آهسته از شما از راه پناه گرفتن پس باید باز رسند آنان که مخالفت می‌ورزند از فرمانش که برسد ایشان را بلائی یا برسد ایشان را عذابی دردناک (۶۳) آگاه باشید بدرستی که مر خدا راست آنچه در آسمانها و زمین است بحقیقت می‌داند آنچه را شما برانید و روزی که برگردانیده می‌شوند بسوی او پس خبر می‌دهد ایشان را بآنچه کردند و خدا بهمه چیزی داناست (۶۴)
غیر از این نبود که آن کو مؤمن است
بر خدا و بر رسول او موقن است
بگرویده بر خدا و بر رسول
مؤمنان از روی ایمان بی نکول
چون به امری مجتمع با وی شوند
پس نباید تا که بی اذنش روند
همچو استسقاء و اعیاد و حروب
یا به نزد مشورت ها بر وجوب
آنکه رخصت از تو جویند آن کسان
بر خدایند و رسول از مؤمنان
از تو دستوری چو خواهند اهل کیش
تا روند ایشان پی اَشغال خویش
ده تو رخصت پس چو خواهی هر که را
مغفرت جویم بر ایشان از خدا
کو به خلق خود غفور است و رحیم
بر گنهکاران بود عفوش عظیم
می نگردانید چون خواند رسول
مر شما را بهر کاری از قبول
خواندن او را چون خواندنهای خود
که بخواند بعض، بعضی را ز ودّ
که تواند گیرد آن را کس به سهل
نزد بخرد این است نادانی و جهل
داند آنان را خدا بی چون و چند
کاندک اندک از شما بیرون روند
از پیمبر خویش را پوشند باز
در پناه یکدگر جویند ساز
پس بترسند آن کسانی که خلاف
می نمایند امر حق را از گزاف
آزمونی تا که ایشان را رسد
یا عذابی دردناک و سخت و بد
از خدا باشد بدانید این یقین
آنچه هست اندر سماوات و زمین
داند آن را که بر آنید از جواز
هم ز روزی که بر او گردند باز
پس کند آگاه او ز اعمالشان
زآنچه کردند از بد و نیک آن زمان
او به هر چیزی است دانا مو به مو
کس نداند هیچ از آنچه داند او