صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۲۰- سوره طه » ۱۴- آیات ۱۲۲ تا ۱۲۹

ثُمَّ اِجْتَبٰاهُ رَبُّهُ فَتٰابَ عَلَیْهِ وَ هَدیٰ (۱۲۲) قٰالَ اِهْبِطٰا مِنْهٰا جَمِیعاً بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ فَإِمّٰا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدیً فَمَنِ اِتَّبَعَ هُدٰایَ فَلاٰ یَضِلُّ وَ لاٰ یَشْقیٰ (۱۲۳) وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکاً وَ نَحْشُرُهُ یَوْمَ اَلْقِیٰامَةِ أَعْمیٰ (۱۲۴) قٰالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِی أَعْمیٰ وَ قَدْ کُنْتُ بَصِیراً (۱۲۵) قٰالَ کَذٰلِکَ أَتَتْکَ آیٰاتُنٰا فَنَسِیتَهٰا وَ کَذٰلِکَ اَلْیَوْمَ تُنْسیٰ (۱۲۶) وَ کَذٰلِکَ نَجْزِی مَنْ أَسْرَفَ وَ لَمْ یُؤْمِنْ بِآیٰاتِ رَبِّهِ وَ لَعَذٰابُ اَلْآخِرَةِ أَشَدُّ وَ أَبْقیٰ (۱۲۷) أَ فَلَمْ یَهْدِ لَهُمْ کَمْ أَهْلَکْنٰا قَبْلَهُمْ مِنَ‌ اَلْقُرُونِ یَمْشُونَ فِی مَسٰاکِنِهِمْ إِنَّ فِی ذٰلِکَ لَآیٰاتٍ لِأُولِی اَلنُّهیٰ (۱۲۸) وَ لَوْ لاٰ کَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّکَ لَکٰانَ لِزٰاماً وَ أَجَلٌ مُسَمًّی (۱۲۹)

پس برگزید او را پروردگارش پس توبه پذیرفت از او و هدایت کرد (۱۲۲) گفت فرو شوید از آن همه بعضی از شما مر بعضی را دشمن پس اگر آید شما را از من هدایتی پس آنکه پیرو شد هدایت مرا پس گمراه نمی‌شود و تعب نمی‌کشد (۱۲۳) و آنکه رو گردانید از ذکر من پس بدرستی که مر او راست زیستنی تنگ و حشر می‌کنیم او را روز قیامت نابینا (۱۲۴) گفت پروردگار من چرا حشر کردی مر نابینا و بدرستی که بودم بینا (۱۲۵) گفت همچنین آمد ترا آیتهای ما پس وا گذاشتی آن را و همچنین امروز وا گذاشته شوی (۱۲۶) و همچنین جزا می‌دهم که اسراف کرد و نکردید بآیتهای پروردگارش و هر آینه عذاب آخرت سخت‌تر و پاینده‌تر است (۱۲۷) آیا پس هدایت نکردشان که بسیار هلاک کردیم پیش از ایشان از قرنها می‌روند در مسکنهای ایشان بدرستی که در آن هر آینه آیتهاست مر صاحبان خردها را (۱۲۸) و اگر نبود کلمه که پیش رفته از پروردگارت هر آینه بود لازم و مدتی نام برده شده (۱۲۹)