وَ أَقِیمُوا اَلصَّلاٰةَ وَ آتُوا اَلزَّکٰاةَ وَ مٰا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ مِنْ خَیْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اَللّٰهِ إِنَّ اَللّٰهَ بِمٰا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ (۱۱۰)
و بر پا بدارید نماز را و بدهید زکاة را و آنچه پیش فرستاده‌اید برای خودتان از نیکی یابید آن را نزد خدا بدرستی که خدا بآنچه می‌کنید بینا است (۱۱۰)
« در بیان صلات و زکات »
خود بپا دارید هر وقتی صلات
هم دهید اشخاص مسکین را زکات
آنچه بفرستید پیش از بهر خویش
از نکویی نزد حق یابید بیش
حق بود بینا به کردار شما
پس بِه ار نیکو بود کار شما
اندر این موقع نماز و بذل مال
نصرت اندر دین کند بی احتمال
در نماز آن اجتماع مسلمین
خصم را مالد به خاک، اَنف و جبین
وآن زکات انصار را سازد زیاد
از حسد دشمن نیابد حال شاد
لاجرم شد بر تجاوز حکم حق
عفو و صفح اینجاست بهر طعن و دق
واگذارید آن خسان را در محل
خود کنید اینسان تجاوز در عمل
بر صلات و بر زکات آرید رو
تا به خاک آرید رخسار عدو
این شما را زاید و افزون کند
دشمنان را دل ز حسرت خون کند
روح گردد زنده و نفس شریر
می بمیرد در غم و رنج و زحیر
نفس چون میرد تو بر حق زنده ای
بر نکویی های خود زیبنده ای