صفی علیشاه » تفسیر منظوم قرآن کریم » ۲- سوره بقره » ۱۰۱- آیات ۲۱۴ تا ۲۱۵

أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا اَلْجَنَّةَ وَ لَمّٰا یَأْتِکُمْ مَثَلُ اَلَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِکُمْ مَسَّتْهُمُ اَلْبَأْسٰاءُ وَ اَلضَّرّٰاءُ وَ زُلْزِلُوا حَتّٰی یَقُولَ اَلرَّسُولُ وَ اَلَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ مَتیٰ نَصْرُ اَللّٰهِ أَلاٰ إِنَّ نَصْرَ اَللّٰهِ قَرِیبٌ (۲۱۴) یَسْئَلُونَکَ مٰا ذٰا یُنْفِقُونَ قُلْ مٰا أَنْفَقْتُمْ مِنْ خَیْرٍ فَلِلْوٰالِدَیْنِ وَ اَلْأَقْرَبِینَ وَ اَلْیَتٰامیٰ وَ اَلْمَسٰاکِینِ وَ اِبْنِ اَلسَّبِیلِ وَ مٰا تَفْعَلُوا مِنْ خَیْرٍ فَإِنَّ اَللّٰهَ بِهِ عَلِیمٌ (۲۱۵)

یا پنداشتید که در می‌آیید بهشت را و چون آمد شما را داستان آنان که گذشتند پیش از شما رسید ایشان را سختی‌ها و ضررها و از جای کنده شدند تا آنکه می‌گویند برسول و آنان که گرویدند با او کی باشد یاری خدا آگاه باش که یاری خدا نزدیکست (۲۱۴) می‌پرسند تو را که چه چیز انفاق بکنند بگو آنچه را انفاق کردید از نیکی پس از برای پدر و مادر و نزدیکان و ایتام و حاجتمندان و راه‌گذران و آنچه می‌کنید از نیکی پس بدرستی که خدا بدین داناست (۲۱۵)

یا گمان کردید جز با امتحان

میتوان گردید داخل بر جنان

تا نیایید آن چنان در راه دین

کآمدند از روی طاعت پیش از این

میرسید از بهر ایشان مستدام

رنج و سختی، فقر و بیماری تمام

روز خندق یافت این آیت نزول

کاهل دین بودند از محنت ملول

در تزلزل بودشان از خصم دل

داشتند انواع سختی متصل

تا پیمبر گفت با یاران کی است

وقت یاری از حق اعنی در پی است

گشته نزدیک آن زمان نصرتش

خواهد آمد چونکه آید نوبتش

اینکه میفرمود او با مؤمنان

بر تسلّی بد نه تردید و گمان

در حقیقت این تمنّا و دعاست

انتظار نصرت و فتح از خداست

در جزع با مؤمنین همراه بود

هم ز یسر از بعد عسر آگاه بود

از تو می پرسند ز انفاق اهل مال

کآن چه باشد یا چه مقدار از منال

گو کنید انفاق آنچه از نیکویی

گر که باشد خرمنی آن یا جویی

هست بهر والدین و اقربین

وآن یتیمان و مساکین ز اهل دین

وآنکه در ره مفلس است از هر قبیل

نامش آمد در خبر ابن السبیل

وآنچه نیکویی کنید اندر سبل

حق به او دانا بود از جزء و کل