پیر طریقت گوید: خدایا چه یاد کنم که خود همه یادم، من خرمن نشان خود فراباد دادم یاد کردن کسب است و فراموش نکردن زندگانی، زندگانی و رای دو گیتی و کسب است چنانکه دانی
خدایا یک چندی به کسب یاد تو ورزیدم باز یک چندی بیاد خود تو را نازیدم دیده بر تو آمد بانظاره پردازیدم اکنون که یاد بشناختم خاموشی گزیدم چون من کیست که این مرتبت را سزیدم فریاد از یاد به اندازه و دیدار به هنگام و از آشنائی به نشان و دوستی به پیغام