امیر پازواری » دیوان اشعار » پنج‌بیتی‌ها » شمارهٔ ۴

اَمیر گِنِهْ تِهْ وَرْشُومِّهْ مِنْ اینْشَهْرْ دَرْ

کَهُو دِلْ کَهُو جُومِهْ‌رِهْ بَیْرِهْ آذَرْ

مِجیکِ جٰادُو آسٰا، سَنُونِهْ مَگِرْ

کِهْ مِهْ کِشْتِنِ وَرْ، هٰا کِرْدی بِرٰابِرْ؟

فِرْدٰا عَرِصٰاتْ شُومِّهْ بِهْ دٰاوَرِ دَرْ

چٰاکْ زَمِّهْ شِهْ جُومِهْ‌رِهْ زِپٰایْ تٰا سَرْ

مِرِهْ پِرْسِنْ اینْ شَهْرْ کیِهْ تِهْ دِلٰازَرْ

گوُهِرْ گِمِّهْ، گُوهِرْ گِمِّهْ، گِمِّهْ گُوهِرْ

ته طرّه کان نمکه، فتنه‌ی شهر

جلای ماه دارنه و سوزش آذرْ