امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها » شمارهٔ ۲۰۲

گتمهْ که دمی دُوستْ ره نَوینمْ جایی

هَمُونْ دَمْ منهْ جان و مه دلْ دَرْآیی

ته نَدینْ مهْ تن رشته بیِّه، وایی

شادْباشْ تو که منْ دارْمهْ اندی جفایی

تَرْسمّهْ جُوونی، اَجلْ مه سَرْ آیی

دینْگننْ به خاکْ، ته عشق مره گردْ آیی

پرسشْ هاکننْ، پرسشْ‌ره مه اَرْخایی

پرسنْ پرسنْ، ته نوم رهْ زبُونْ دَرْآیی