امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها » شمارهٔ ۱۸۹

اَمْرو به سریٰ چیره بدیمه حوره

جوُونی اسّٰا وُ بنمٰا غروره

گاهی به خنده، گاهی سرْ دارنه شوره

نه جایِ هنیشتنْ، نه دلْ دارْمه، بُورهْ

دلْ سُوجنهْ مه هیمه پیونْ تَنُوره

سوراخْ بَیّه دلْ، خنهْ پیُونْ زَنْبُورهْ

نارمهْ طاقتُ و دَسْ مه ندارْنه زُورهْ

یارونْ بُونهْ کَسْ شه جٰانْ بهْله بُورهْ؟