امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها » شمارهٔ ۳۹

مِنْ بَسُوتُومِهْ، سُوتِهْ دِلْ‌رِهْ نیٰازٰارْ

سُونَکِنِّهْ مِهْ سُوتِهْ دلی، دِلْ‌آزٰارْ

دُوسّی نییِهْ کِنّی بٰارَقیبْ گِلِ نٰارْ!

وَاللّهْ کِهْ خِدٰارِهْ خِشْ هِنینِّهْ اینْ کٰارْ

چِهْ دوُنِسْتِمِهْ بی تُو، بِهْ اینْ سُونِهْ مِهْ کٰارْ

کی گِتْ بُوکِهْ مِهْ رُوشِنِهْ روُزْ بَووهْ تٰارْ

غَمْ وُ دَرْدوُ واکْ هَرْ سِهْ مِهْ دِلْ بَووی یٰارْ

زیتِرْ بَرِسْ مِهْ حٰالْ کِهْ دَرْدِمِهْ بَووِهْ خٰارْ