امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها » شمارهٔ ۳۷

سَودٰائیمِهْ تِهْ وٰا دَکِتْ کیچِهْ بٰازٰارْ

اَشْکِ سِرْخْ بِهْ مِهْ چِشْ کَلِنِهْ چَچی‌وٰارْ

اَمیرْ گِنِهْ تِهْ نَدیینْ، رُوزی سی وٰارْ

بِنٰالِمْ بِهْ اُونْسُونْ کِهْ طِفْلِ اَوی مٰارْ

گَرْ دُوسْ وَرْ مِرِهْ رُو وَرِنْ یٰا رُوبٰارْ

یٰا مَنْصُورْ پِیُونْ وَرِنْ بِهْ پٰائینِ دٰارْ

تی وٰاسْتِرْ مِرِهْ پُوسْ کِنِنْ زٰاری زٰارْ،

اَنَاالْحَقْ بِهْ تِهْ سَرْکِهْ تِهْ یٰارْمِهْ تِهْ یٰار