امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها » شمارهٔ ۳۰

اَمیرْ گِنِهْ: حُوری مَنِشْ شٰاهِ خٰاوَرْ

اِسٰاسَرْ بِهْ کِنّٰا هَسّوُ، جٰانْ بِهْ تِهْ دَرْ

تِهْ دَولَتْ وُ تِهْ وینِشْ بییهْ بِهْ آزَرْ

بِهْ اُو وُ گِلْ کَسْ اینْ رِهْ نِداشْتِهْ بُوورْ

فَرْخُندِهْ قَدِمْ، قٰاصِدِ جَبْرییلْ فَرْ

عیسیٰ دَمْو یَحییٰ قَدِمْ، کٰانِ گُوْهِرْ!

پَیْغُومْ بَوِرْ مِهْ مُونْگ وُ خُورْ، مِهْ دِلْ آزِرْ

چِنونْ بِگزٰارْ، کینِهْ نِیٰاوَرهْ سَرْ