امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها » شمارهٔ ۱۶

دُوست دارِمهْ یِکی کِهْ هَمِهْ چی آرایستْ

آرٰایِسْتْ بِهْ خوبی اُنْتِری کِهْ وٰایِسْتْ

مَرِهْ دُوسْتْ بَدی، هٰا خِنِسْتْ آیِسْتْ آیِسْتْ

سیم دِ دِسْتْ، مِشْکینْ کِمِنْ رِهْ وِرٰایِسْتْ

بِسٰاتِهْ تِرِهْ ایزِدْ، اُونْجُورْ کِهْ بٰایِسْتْ

نِکَرْدِهْ یِکی می‌بِهْ تِهْ تَنْ رَدْبٰایِسْتْ

فَرْزِنْدْ تِهْ پِیوُنْ هَرْگِزْ کِهْ مٰارْ نزٰایَسْتْ

اَمیرْ مِجِنِهْ تِهْ وٰا، تَنْ پٰاکْ بِکٰایِسْتْ