امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها » شمارهٔ ۱۲

هَرْگَهْ کِهْ مِنِهْ دُوسْتِ دِچِشْ‌شُونِهْ خٰوابْ

نَمُونِّهْ بِهْ مِنْ طٰاقِت وُ شوُنِهْ مِهْ تٰابْ

شُوی ظِلِمٰاتْ مِجِّمِهْ دُوسْتْ رِهْ بی تٰابْ

دُوسْتْ رِهْ دیمِهْ شِهْ ورْ ظِلِمٰات وُ مَهْتٰابْ

دِچِشْ نَرْگِسِ مَسِّهْ، دِلُوئِهْ عَنّٰابْ

دِ دیمْ خُوروُمُونگْ وُ دِهوُنْ حُقِّه‌یِ نٰابْ

نَدُوّمِهْ تِنِهْ خُو وُ نَدُوّمِهْ تِهْ بٰابْ

اَنْدی دُوّمِهْ کِهْ هَسِّمِهْ تِهْ عِشْقْ بی تٰابْ