امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها » شمارهٔ ۶

اَمیرْ گِنِهْ: دُوسْتْ وَرْ، بِهْ چِشْ هٰا کِنِمْ جٰا

خٰارِ مُژِهْ تَرْسمِهْ دَرْدْ آوَرِهْ پٰا

نٰالِمِّهْ شُو وُ روُزْ،‌ای خُورْچیرهْ تِهْ وٰا

وٰاسْتیری تِنِهْ بوُکِهْ مِنْ آوَرِهْ وٰا

هٰا خِنِسْتِهْ مِهْ دوُسْتْ، بَورْ دِمِهْ دِلْ رِهْ جٰا

مِرْوٰاری جِدٰا کِرْدِهْ مییُونِ مینٰا

عَنْبَرْ بِهْ جِنٰافِهْ بِکشی هِزٰارْ تٰا

گِلْ اِشْکُوفِهْ لُو هَرْگَهْ تُو هٰا کِنی وٰا