وَالشَّمْسُ تِنِهْ چیروُئِهْ وَ ضُحیٰهٰا
یٰا قُرْصِ قَمِرْ مُونِنْ اِذٰا تَلیٰهٰا
دَنْدوُنْ سینِ «یٰاسینهْ» دِ زِلْفوُنْ طاهٰا
اَمیرْ بِهْ هَمینْ تُو پَیْ بَورِدْ بِهْ جٰاهٰا
تٰا ایزِدْ بِنٰا کِرْدْ، بِنِمٰا سِمٰاهٰا
بِنٰا هُو نِیٰا وَالْاَرْضِ، مٰ سِواهٰا
بِسٰا تِهْ تِنِهْ چیرِهْ اِذٰا سَجیٰهٰا
فِلِکْ کِرْدِهْ هَمی اَحْسَنْ اِذٰا یغشیٰهٰا