امیر گنه: مه یار به منه کش دوره
کی بو که خشْ هادهام من ته دْ روره
چون قرصِ قَمرْ، ایزد بساته روره
یا چه بَیْضهیِ شمسهْ سراسرْ نُورُه
شبها به عالمْ دلبر بتٰاوُس نوره
منوّرْ بکردْ دَشْت و صحرا و کوه ره