امیر پازواری » دیوان اشعار » دوبیتی‌ها » شمارهٔ ۲۸۵

خارهْ چشمِ یارْ، خو بکردهْ آیی وی

ته خشهْ سخنِ وَرْ که شومّه شیر پَیٰ

تا وینّی چُوبی اسبْ، بَورنْ سَمْتِ رَیْ

اُونوَختْ گمّه: مه حالْ رهْ وارَسنی کی؟