امیر گنه: عاشقمهْ گلاله خویشی
خو بَکردهْ مه دْ چشْ به نوش و نیشی
دُونّی که منه سوته دلْرهْ چه نیشی
رقیبه که نیشته یارِ خستهْ پیشی