امیر پازواری » دیوان اشعار » دوبیتی‌ها » شمارهٔ ۲۷۵

خوبون و خجیرونْ دیمه بیشماری

اَندی دومّهْ که خورْ ندارنهْ این خاری

خوبون و خجیرونْ که دَوُونْ هرجایی

این شَهرْ هر کَسْ ره به هر کَسی خشْ آیی