امیر گنه: مه غنچهی نوویهاری
دَپیتهْ گِل دلهْ مشکِ تتاری
زنگی به گِلِ سَرْ کنّهْ دادهْ داری
نهْلْنه، ته وَرْ کنمْ بیقراری