امیر پازواری » دیوان اشعار » دوبیتی‌ها » شمارهٔ ۲۳۸

هر جا که دلْ آشوبه وُ دادْرَس ْ (دست‌رس) نییهْ

مه ونگْوُ فریادْ ره کَسْ فریادْرَسْ نییه

هر چَنْ که تنهْ چاچی کَمون لَسْ نییه

مه دلْ ره هزارْ تیرْ بَزویی، وَسْ نییه؟