امیر پازواری » دیوان اشعار » دوبیتی‌ها » شمارهٔ ۲۳۷

منهْ دلْ‌ره تو دارْنی که یادتْ نییهْ

دلْ‌رهْ مه بَرْسْ، این شَهرْ که غارتْ نییه

دیروز با رَقیب هنیشتی، عبرتْ نییه؟

مگرْ که انصافْ نصْفِ شریعتْ نییه؟