امیر پازواری » دیوان اشعار » دوبیتی‌ها » شمارهٔ ۲۲۲

امیر گنه که، خنهْ باتْمه اُونهْ

هفت سالْ گالشی کردمهْ فرامهْ گوئهْ

اِساکه مرهْ مرکبْ دَوسنْ چُوئهْ

هفتْ عُنْصُرهْ تُنْ، هرگز به گورْ نَشُوئهْ