امیر پازواری » دیوان اشعار » دوبیتی‌ها » شمارهٔ ۲۱۰

ککّی گنه: من فرزندِ آدمیمه

منی آدمی بیمه، دَنی دَئیمه

اونْ دارْ که بلندترْ بیه، سرنیشبیمه

اَنّه بسر و سمه که کور ککّی بئیمه