امیر پازواری » دیوان اشعار » دوبیتی‌ها » شمارهٔ ۱۷۲

نَدوُمَه چِشی (چه شی) بووَم که لٰالْ بئیمِهْ

انگِشْتِ کِلُو بیمٰا، زِغالْ بئیمِهْ

اِسٰا که شِهْ خویِ جٰا بیدارْبئیمِهْ

بی مزِّه مزیِّرْ، بیمٰا، بیغارْ دئیمِهْ