امیر پازواری » دیوان اشعار » دوبیتی‌ها » شمارهٔ ۱۱۳

مه دوستْ به سُرعَتتْ، اسبِ بدوُرهْ موننْ

گردنْ و دوشْ هَنْته گوکّی گوره مونن

سؤ آلِ عَرْقْ، شیشهْ گلُوره مُونن

برفه‌یِ دنباله، ماهِ نُو رهْ مُوننْ