امیر گنه: اینْ سَرْکه سَر پُوشِهْ یارون!
ناپُختهْ به جوشْ، پخته خاموشه یارون!
هر کسی رِهْ که ذرّهای هوشه یارون!
پیش اهل فَهْمْ، طَلِبْ به گوشه یارون!