ترکی شیرازی » دیوان اشعار » فصل دوم - مدیحه‌سرایی‌ها » شمارهٔ ۲۳ - حبیبه داور

بلبل طبعم دوباره گشت سخنور

نغمه سرا شد به مدح دخت پیمبر

فاطمه آن بضعه رسول گرامی

فاطمه آن بیقرینه زوجه حیدر

فاطمه آن دختری که مادر گیتی

تا به ابد همچو وی نزاید دختر

فاطمه ان دختری که خالق منان

چون وی دختر، نیافریند دیگر

ای ز ملاحت بدیل احمد مرسل

وی ز فصاحت عدیل حیدر صفدر

شافعه محشری و، بانوی جنت

دخت رسول استی و، حبیبه داور

عالمه علم ظاهر استی و باطن

پیش تو چیزی ز علم نیست مستر

نام تو تا شد به ساق عرش نوشته

عرش ز نام تو یافت زینت و زیور

گرنه علی را خدای خلق نکردی

هیچ کسی در جهان، نبودت همسر

پیشتر از خلق خاک آدم و حوا

نور تو را آفرید حضرت داور

عصمت و عفت هر آنچه بود به عالم

خالق، با طینت تو کرد مخمر

عصمتت آنجا که پای پیش گذارد

شمس نتابد تو را به گوشه چادر

جلوه ای از حسن توست مهر جهانتاب

پرتوی از نور توست زهره ازهر

گشته منور جهان ز نور جبینت

نور خدایی تویی تو، از پا تا سر

باد ز بوی تو برده تحفه به گلزار

گشته از آن روی گل لطیف و معطر

گر به چمه بگذری، به عزم تماشا

دیده گذلرد به هم، ز شرم تو عبهر

خازن جنت، تراست خادم درگاه

گیسوی حوران، تراست رشته معجر

رفته به هر بامداد، حضرت جبریل

خاک در آستانه تو ز شهپر

خادمه درگه تو حضرت مریم

جاریه مطبخ تو ساره و هاجر

ای که تو را حاجب و غلام، سرافیل

وی که تو را جبرئیل، بنده و چاکر

کس ز ثنا گوئیت چگونه زند دم

زانکه خدای احد تراست ثناگر

لایق مدح تو نیست دفتر «ترکی»

ز آنکه نگنجد تو را مدیحه به دفتر

تا که چکد از سحاب، قطره ژاله

تا که دمد لاله و شفیق، ز اغبر

جای عدوی تو باد قعر جهنم

جای محب تو باد بر لب کوثر