صفی علیشاه » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۷

ای آنکه به بنده بهترین دوست توئی

وانکس که پناه ماسوا اوست توئی

با آنکه ز مغز و پوست بیرونی و پاک

هم مغز در این جهان و هم پوست توئی