صفی علیشاه » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۹

ای آنکه نظر بجرم آدم نکنی

جز جود و کرم بخلق عالم نکنی

هر چند که صرف بعصیان نعمت

امید که ز آنچه داده کم نکنی