صفی علیشاه » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۰

ای لعل لب تو معجز خضر و مسیح

گه زنده برمز می‌کنی گاه صریح

با هم نبود لطیف و خوش و قند و نمک

جز در سخنت که هست شیرین و ملیح