میرداماد » دیوان اشراق » رباعیات » شمارهٔ ۳۱۷

ای سرو ز بالای تو پست افتاده

از زلف تو شمشاد ز دست افتاده

در خانه خویش خواهمت بی زحمت

می خورده صبوحی زده مست افتاده