میرداماد » دیوان اشراق » رباعیات » شمارهٔ ۲۵۷

مرغ چمن وصلم و چون اهرمنم

دل بتکده غم است و من برهمنم

با این دل تیره بخت آخر چکنم

روزی که سموم هجر سوزد بدنم