میرداماد » دیوان اشراق » رباعیات » شمارهٔ ۱۷۷

افتاد دلم درتک و پوئی دیگر

زد دست به زلف خوبروئی دیگر

خود کامه دلم به موئی آویخته بود

آویخت دگر باره به موئی دیگر